U okviru pregleda stranih medija u periodu mart - sredina juna 1998. godine, korišćeni su sledeći izvori: CNN, ABC, Deutsche Njelle, BBC, Voice of America, RFE, Reuters, AP, AFP, Njashington Post, Herald Tribune, Nenj York Times, The Guardian, Njashington Times, El pais, La Vanguardia, Der Spiegel, Corriere della Serra, Le Figaro.

Uočljivo je da se u mnogim izveštajima stranih glasila operiše sa netačnim ili nepotpunim podacima, koji se mogu svrstati u nekoliko grupa.

Kao jedan od najčešćih primera (navodi se gotovo u svakom tekstu) ovakvog ponašanja zapadne propagande ponavlja se teza da je sukob počeo nakon oduzimanja autonomije kosmetskim Albancima 1989. godine.

Konflikt, istorijski gledano, datira još iz doba turske imperije. Tokom dvadesetog veka nailazimo na sledeće primere sukoba:

Tokom Drugog svetskog rata Albanci su bili uz snage fašističke Italije, učestvujući u otvorenim sukobima protiv Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije kao saveznika SAD, SSSR-a i drugih sila Alijanse.

1944-45. godine - oružani ustanak protiv NOV.

1981. godine - demonstracije u Prištini i Prizrenu sa zahtevom "Kosovo - republika".

1988. godine - demonstracije u Prištini.

1990. godine - masovne demonstracije i oružani sukob sa milicijom. Rezultat: na strani demonstranata 27 poginulih i 54 povređenih, milicija - jedan poginuo, 43 ranjena.

1991. godine - stalni teroristički napadi na srpsko stanovništvo i Albance koji ne podržavaju secesionizam

1991-97. godine - ukupan broj napada albanskih terorista = 134

Sledeća netačna teza je da su Kosovo i Metohija imali status republike do 1989. godine.Prema Ustavu iz 1974. godine Socijalistička Autonomna pokrajina (SAP) Kosovo je imala svoju Vladu, Ustavni sud, Javno tužilaštvo i tretirana je kao federalna jedinica koja ravnopravno učestvuje u radu Federacije.

Razlika između Republike i Pokrajine de jure i de facto se svodila na nemogućnost pokrajine da koristi pravo na samoopredeljenje do otcepljenja.

Albanski delegati skupštine Kosova jula 1980. godine donose Ustavnu deklaraciju kojom Kosovo proglašavaju Republikom. Zbog nelegalnosti ove deklaracije Skupština Socijalističke Republike (SR) Srbije donosi odluku o raspuštanju Skupštine Kosovo. Dakle, Skupština SR Srbije koristi svoje legitimno i legalno pravo da zaštiti celokupnost svoje teritorije i prava svih svojih građana.

Tvrdnja da na Kosovu živi oko 1.8 miliona Albanaca koji čine 90% ukupnog stanovništva, tj. da je odnos 9:1 u korist Albanaca je stalni refren u izveštajima stranih dopisnika.

Ne postoji tačan podatak o ukupnom broju albanskog stanovništva na Kosovu, jer su Albanci bojkotovali redovan popis 1991. godine. Na osnovu procena Republičkog zavoda za statistiku na teritoriji Republike Srbije Albanci čine 17% od ukupnog stanovništva. Ne uzima se u obzir da su Kosovo i Metohija sastavni deo Srbije i da se procentualna raspodela stanovništva po nacionalnosti posmatra u odnosu na celu teritoriju jedne države u ovom slučaju Republike Srbije.

Prirodni priraštaj Albanaca na Kosovu i Metohiji je bio dvadeset puta veći od prirodnog priraštaja svih Srba i Crnogoraca u Republici Srbiji. Prilikom popisa iz 1981. godine nije vršena provera državljanstva tako da se ne može tvrditi da su svi popisani Albanci bili državljani Srbije.

Za vreme postojanja SAP Kosova sva vlast je bila u rukama Albanaca, što su oni iskoristili da prevedu Gorance, Turke i Rome u Albance, menjajući im prezimena.

S obzirom na demografske podatke, opasna je teza kojom se istupa u stranim medijima da Srbi na Kosovu sprovode etničko čišćenje.

Proteklih pedeset godina oblast Kosova i Metohije napustilo je 60.000 srpskih porodica (npr. Srba nema u 600 naselja u kojima su nekada živeli). Procenat srpskog i crnogorskog stanovništva je opao sa 27,47% u 1948. na 14.9% 1981. godine.

U 15. veku Turska počinje sa raseljavanjem, proterivanjem i fizičkom likvidacijom pravoslavnog srpskog stanovništva na sadašnjoj teritoriji Kosova i Metohije, a tu naseljava Albance koji su primili islam.

1912. godine na Kosovu i Metohiji Albanci su činili 48% stanovništva.

Posle Prvog svetskog rata počelo je naseljavanje Srba na to područje, i tridesetih godina Vlade Kraljevine Jugoslavije i Albanije sklapaju ugovor o preseljenju 40.000 Albanaca i muslimana u Albaniju.

Presedan predstavlja Zakon o reviziji dodeljivanja zemlje, donet avgusta 1945, kojim je onemogućen povratak Srbima, dok je ta zemlja dodeljivana Albancima.

U posleratnom periodu Jugoslavije značajan procenat ekonomske emigracije čine Albanci koji kasnije svoj odlazak iz zemlje opravdaju političkim razlozima, dok je primetan izraziti trend rasta prirodnog priraštaja koji se ogleda i danas.

Usled sukoba policije i albanskih terorista deo stanovnika opština Srbica i Glogovac (i Srba i Albanaca) privremeno je napustilo svoje kuće, da bi se nakon toga većina njih vratila u svoje domove.

Teza o etničkom čišćenju pojavljuje se svaki put u jačem intenzitetu i obimu neposredno (period od dve nadelje) pred uvođenje sankcija ili pretnje vojnom intervencijom Jugoslaviji, kao priprema javnog mnjenja za takve akcije. Srbi se predstavljaju kao agresori, ubice i oni koji vrše etničko čišćenje, što smo imali prilike da vidimo i u ratu u Bosni i Hercegovini.

Podaci od oko 300 ubijenih civila od februara meseca 1989. godine i 12.000-100.000 izbeglh Albanaca su rezultat korišćenja isključivo albanskih izvora i špekulišu proizvoljnim ocenama o broju prognanih i mrtvih. Ubijeni teroristi se nazivaju civilima i žrtvama srpske represije. Legalna akcija srpskih organa bezbednosti usmerena isključivo prema terorističkim grupama u zapadnim medijima se tumači kao sistematsko paljenje albanskih sela, proterivanje i ubijanje civila. Nakon obračuna sa teroristima i uspostavljanja mirnodopskih uslova života Ministarstvo unutrašnjih poslova pozivalo je meštane sela albanske nacionalnosti, koji su izbegli zbog sukoba policije i albanskih terorista da se vrate u svoje kuće. Izbeglice srpske nacionalnosti se uopšte ne spominju, i vrlo retko se citiraju srpski izvori informacija. Zvanična informacija makedonske vlade je da na teritoriji Makedonije nema izbeglica sa Kosova i Metohije, tu informaciju potrvđuje i zvaničnik UNHCR-a u Makedoniji. Zaboravlja se podatak da je od 70-tih godina Kosovo i Metohiju napustilo 200.000 Srba, čiji su životi bili ugroženi napadima Albanaca.

Strani dopisnici su u svojim tekstovima najčešće izbegavali da tzv. Oslobodilačku vojsku Kosova nazovu pravim imenom-terorističkom organizacijom, već je nazivaju gerilom, pobunjenicima, odmetnicima koje finansira narod, retko separatističkom organizacijom, a kada je i nazovu terorističkom stavljaju pod znake navoda uz objašnjenje da ih tako naziva vlast u Beogradu.

Ova teroristička organizacija nastala je 1996. godine, ali albansko terorističko delovanje ima mnogo dužu tradiciju i beleži 134 teroristička akta u periodu od 1991.-1997. godine. U 1998. godini, zaključno sa krajem maja, bilo je 356 terorističkih napada. U zapadnim glasilima se pojava tzv. OVK objašnjava reakcijom "očajnih" Albanaca na višegodišnji, kontinuirani i sistematski "teror" koji prema njima sprovodi srpski režim. Takvim načinom izveštavanja u stranoj javnosti se izazivaju simpatije prema ovoj terorističkoj organizaciji, dok iste terorističke organizacije u svetu nailaze na najveću osudu javnosti i nazivaju se pravim imenom. Suština je sledeća - napad albanskih terorista na Kosovu predstavlja se kao agresija srpske strane nad albanskom, kao da se radi o borbi između dve države a ne o pravu u ovom slučaju Republike Srbije da se suprotstavi terorizmu. Čak i zapadni političari smatraju da tzv. OVK treba da se uključi ravnopravno u pregovore Miloševića i Rugove jer predstavlja bitan faktor u razrešavanju krize na Kosovu i Metohiji. Strani novinari popularizuju tzv. OVK navodeći njihovu organizaciju, stepen naoružanosti, intervjuišući njihove vođe... Pri tome se ne pominju njihovi zločini: ubijanje policajaca, srpskih civila, Albanaca lojalnih državi, kidnapovanje, organizovanje koncetracionih logora, podmetanje bombi, pljačkanje, pretnje da će da prošire dejstvo na teritoriju cele Republike Srbije.

U stranim glasilima Kosovo i Metohija se isključivo naziva Kosovom. Takvim odnosom prema nazivu Kosovo i Metohija prihvata se albanizacija te teritorije. Za vreme Turske imperije Kosovo i Metohija su se zvali kosovski vilajet, isključujući naziv Metohija, uz opravdanje da je to crkveni, a ne geografski naziv koji označava manastirski posed. Ponavlja se slučaj Bosne i Hercegovine koju su strani novinari u svojim izveštajima nazivali samo Bosna.