Vlada Savezne Republike Jugoslavije uputila je Ujedinjenim nacijama i drugim medjunarodnim organizacijama poslednjih godina više dokumenata u vezi sa Kosovom i Metohijom.

Promemorija Vlade SRJ o političkim manipulacijama albanskom nacionalnom manjinom i zloupotrebama odredbi medjunarodnog prava od strane albanskih secesionista na Kosovu i Metohiji objavljena je kao dokument Generalne skupštine Ujedinjenih nacija 20. marta 1995. godine pod brojem A/50/96.

Vlada SR Jugoslavije ističe da u SRJ, odnosno Republici Srbiji, ne postoji tzv. albansko pitanje u smislu ugrožavanja prava pripadnika albanske nacionalne manjine. Izuzetni slučajevi navodnog ugrožavanja ljudskih prava i sloboda pojedinih pripadnika albanske nacionalne manjine na Kosovu i Metohiji su isključivo posledica ugrožavanja ustavnog poretka zemlje i kršenje javnog reda i mira kroz višedecenijsko agresivno delovanje separatističkog pokreta u ovoj Autonomnoj Pokrajini. Legitimno je pravo svake države da štiti svoj teritorijalni integritet i suverenitet svim zakonskim raspoloživim sredstvima.

Deo pripadnika albanske nacionalne manjine u pokrajini Kosovo i Metohiji odriče lojalnost državi u kojoj živi odbijajući, pod pritiskom separatističkog rukovodstva, da koristi osnovna demokratska prava i privilegije teritorijalne i kulturne autonomije, koje su toj Pokrajini zagarantovane ustavima SR Jugoslavije i Republike Srbije. Ovakvo ponašanje predstavlja u svetu jedinstven primer zloupotrbe manjinskih prava u funkciji secesije Kosmeta od Srbije i Jugoslavije.

Po nalogu lidera separatističkih političkih partija pripadnici albanske nacionalne manjine na Kosovu i Metohiji bojkotovali su sve višestranačke izbore na saveznom, republičkom, pokrajinskom i opštinskom nivou koji su održani u periodu od 1990. godine do danas. Bojkotujući izbore, samovoljno su se odrekli učešća u procesu demokratskog odlučivanja u legalnim državnim institucijama, pa samim tim i mogućnosti da preko svojih izabranih predstavnika, u okvirima postojećeg sistema, rešavaju pitanja iz domena ostvarivanja manjinskih prava koja im po unutrašnjem pravu SR Jugoslavije i medjunarodnim dokumentima pripadaju. Sa druge strane, koriste sve mogućnosti (svetske medije, UN), da se predstave kao žrtve kojima su ta ista prava uskraćena samovoljom državnih organa.

Albanski separatisti su 1991. godine organizovali ilegalni referendum, nakon čega su proglasili tzv. "Republiku Kosovo" i formirali ilegalni parlament i Vladu u egzilu. Takodje, 1992. godine održali su ilegalne izbore za predsednika tzv. "Republike Kosovo" i "izabrali" secesionističkog lidera Ibrahima Rugovu.

Na liniji ove politike je bio i bojkot popisa stanovništva 1991. godine od strane pripadnika albanske nacionalne manjine. Reč je o gradjanskoj i civilizacijskoj obavezi, čijim bojkotom su proizvedeni brojni problemi u planiranju o ostvarivanju ekonomskog razvoja, zapošljavanja, obrazovanja, zdravstvene zaštite itd.

Ovakvo ponašanje dela pripadnika albanske nacionalne manjine pod pritiskom separatističkog rukovodstva ima za cilj da se demonstrira nepriznavanje države čiji su državljani i predstavlja grubo kršenje odredbe 37. Završnog Dokumenta drugog sastanka Konferencije o ljudskoj dimenziji KEBS (Kopenhagen 1990.), kao i stava 9. Preambule, čl. 20. i čl. 21. Okvirne konvencije Saveta Evrope za zaštitu nacionalnih manjina. Pomenutim odredbama manjinama se ne dopušta bilo kakva aktivnost ili postupak koji je u suprotnosti sa ciljevima i načelima Povelje UN, sa drugim obavezama na osnovu medjunarodnog prava ili odredbama Završnog akta KEBS, i posebno, sa principom teritorijalnog integriteta država u kojima manjine žive. Njima se posebno nalaže obaveza pripadnika nacionalnih manjina da poštuju ustave i zakone zemalja u kojima žive.

Pripadnici albanske nacionalne manjine bojkotuju obrazovni sistem u državnim školama od osnovnog do visokoškolskog nivoa na kojima se nastava odvija na maternjem jeziku. Oni iz isključivo političkih razloga odbijaju da prihvate jedinstveni obrazovni sistem koji važi na teritoriji Republike Srbije, nastavne programe usvojene od strane nadležnih državnih organa, kao i jedinstveni sistem svedočanstava i diploma.

Paralelno, ilegalno obrazovanje odvija se pod uslovima i na način koji nije u skladu sa domaćim zakonskim propisima niti sa medjunarodnom regulativom. Djaci i studenti uče po ilegalnim programima, kriterijumima i udžbenicima, uz diplome koje nisu priznate niti se mogu priznati. Ovakav način obrazovanja vodi zatvaranju mladih pripadnika albanske nacionalne manjine u dogme ekstremnog nacionalizma i separatizma i formiranju svesti o nemogućnosti zajedničkog života sa pripadnicima srpskog i crnogorskog naroda i pripadnicima drugih nacionalnih manjina i etničkih zajednica (turske, romske, hrvatske i dr.). Takvim ispolitizovanim obrazovnim sistemom, separatističko rukovodstvo sprovodi segregaciju i aparthejd nad školskom omladinom i nastavnim kadrom sopstvenog etnosa.

Ovakvim stavom i ponašanjem, inspirisanim od strane separatističkih lidera, albanska manjina onemogućava ostvarivanje odredbi iz Konvencija UN protiv diskriminacije u obrazovanju i odredbe iz čl. 2. Medjunarodnog pakta o ekonomskim socijalnim i kulturnim pravima, koji zabranjuje bilo kakvu diskriminaciju zasnovanu na rasi, boji, polu, jeziku, veroispovesti, političkom ili bilo kakvom drugom mišljenju, nacionalnom ili društvenom poreklu itd.

U skladu sa Konvencijom UN protiv diskriminacije u obrazovanju SR Jugoslavija je, kao potpisnica ovog Dokumenta, a u cilju sprečavanja i otklanjanja diskriminacije u obrazovanju, obezbedila pripadnicima albanske nacionalne manjine pravo na obrazovanje na maternjem jeziku, od dečijeg vrtića do unierziteta i doktorskih disertacija. Medjutim, za ostvarivanje ove obaveze potrebno je ispunjenje odredjenih uslova i od strane manjina, kao što su poštovanje prosvetne politike države i nedovodjenje u pitanje državnog suvereniteta. Bojkotom obrazovnog sistema Srbije ti uslovi su grubo narušeni.

Cilj pomenutih odredbi o pravima manjina, kako se ističe i u Medjunarodnom paktu o ekonomskim socijalnim i kulturnim pravima, je da "unapredjuju razumevanje, trpeljivost i prijateljstvo medju svim nacijama i svim etničkim i verskim grupama". Neprihvatanjem obrazovnog sistema Srbije albanski ekstremisti se tom cilju direktno suprostavljaju.

Bojkotom obrazovnog sistema Srbije, koji garantuje i obezbedjuje uslove za nastavu na albanskom jeziku, onemogućava se ostvarivanje čl. 4. Deklaracije o pravima pripadnika nacionalnih ili etničkih, verskih i jezičkih manjina koja je usvojena u GS UN 1992. godine, a koja u stavovima 3. i 4. predvidja obavezu država da organizuju nastavu na maternjem jeziku za pripadnike manjina koji žive na njihovoj teritoriji. Osim ovoga, stav 4. ističe da pripadnici manjina treba da imaju odgovarajuće mogućnosti da steknu znanje o društvu kao celini, odnosno o državi u kojoj žive, a izdvajanjem koje oni bojkotom sami sebi nameću to se ne može ostvariti.

Političkom manipulacijom, odnosno korišćenjem oblasti obrazovanja dece i mladih za ostvarivanje separatističkih ciljeva vrši se flagrantna zloupotreba djaka i studenata, čime se krše odredbe čl. 10. (zaštita dece od rasne, verske i drugih formi diskriminacije) Deklaracije UN o pravima deteta iz 1959. godine, kao i odredbi čl. 12. (pravo na slobodu mišljenja), čl. 13. (pravo na slobodu izražavanja) i čl. 15. (pravo na slobodu miroljubivog udruživanja) Medjunarodne konvencije o pravima deteta iz 1989. godine. Ovim odredbama se deca štite od zloupotrebe u političke svrhe.

Najdrastičniji primeri zloupotrebe pripadnika albanske manjine su isturanje dece u prve redove separatističkih demonstacija, širenje glasina o navodnom masovnom trovanju albanske dece, kao i nacionalno uskraćivanje mladoj generaciji da stekne zakonski obavezno osnovno i druge stepene obrazovanja na maternjem jeziku, za koje su Srbija i Jugoslavija obezbedile sve neophodne materijalne, finansijske i kadrovske uslove.

I pored iznetog, motivisana velikom željom i spremnošću da otkloni sve otvorene probleme, pa i one za koje ne snosi odgovornost, Vlada SR Jugoslavije je 1992. godine u okviru Ženevske konferencije o Jugoslaviji uputila predlog za prevazilaženje obrazovnog problema na Kosovu i Metohiji, koji se sastojao u sledećem:

1. Postizanje dogovora za maksimalno garantovanje, očuvanje i razvoj kulturnog identiteta pripadnika albanske nacionalne manjine u SRJ.

2. Vraćanje u radni odnos svih albanskih nastavnika (sem malog broja onih koji su počinili krivična dela).

3. Priznavanje albanskim učenicima dve školske godine provedene u paralelnom i nezakonitom obrazovnom sistemu.

4. Da Republika Srbija preuzme finansiranje svih škola na albanskom jeziku.

5. Da se nastava na svim nivoima izvodi u postojećim državnim školskim zgradama.

6. Da se prizna školski program Republike Srbije iz 1990. godine.

Ovaj predlog je našao svoju potvrdu i na medjunarodnom planu u tome što je tročlana misija Komiteta za ukidanje rasne diskriminacije, koja je krajem 1993. godine boravila u SR Jugoslaviji, u svojim zaključcima podnetim Komitetu kao put za rešavanje kosovskog obrazovnog problema predložila mere gotovo identične sadržine sa navedenim.

Na žalost, separatističko rukovodstvo je odbilo ovaj konstruktivni predlog i time je onemogućilo rešenje problema.

Politički lideri albanskog separatizma na Kosovu i Metohiji u propagandnim nastupima ističu navodno masovno otpuštanje sa posla pripadnika albanske nacionalne manjine zbog njihove etničke pripadnosti. Ovakve tvrdnje su upravo suprotne činjenicama.

Veliki broj radnika albanske nacionalnosti je samovoljno napustio preduzeća i državne ustanove po nalogu tih istih političkih lidera, što predstavlja grubu manipulaciju i zloupotrebu u političke svrhe Ustavom zagarantovanog prava na rad. Prvi cilj samovoljnog napuštanja posla je bio da se parališe privredni život, a drugi - da se na ovaj način promoviše politička teza kako "Kosovo nije Srbija i da Albanci neće da rade u srpskim preduzećima".

I pored toga što su Srbija i Jugoslavija obezbedile radna mesta i druge uslove za pripadnike albanske nacionalne manjine, ovakvom "politikom" onemogućava se ostvarivanje čl. 23. Univerzalne deklaracije o ljudskim pravima iz 1948. godine, čl. 6. Medjunarodnog pakta o ekonomskim, socijalnim i kulturnim pravima iz 1966. godine i čl. 5. Medjunarodne konvencije o ukidanju svih oblika rasne diskriminacije iz 1965. godine, kao i dokumenata Medjunarodne organizacije rada kojima se garantuje pravo na rad svakom čoveku bez ikakve diskriminacije.

Sve ovo pripada generalnoj političkoj strategiji bojkota političkog, privrednog, kulturnog i obrazovnog života Srbije i Jugoslavije, inspirisanog od vodja albanskog secesionizma na Kosovu i Metohiji.

U interesu internacionalizacije "problema Kosova i Metohije" lideri albanskog separatizma su u dužem periodu vršili pritisak i podstrekivanje na emigraciju i traženje azila za pripadnike albanske nacionalne manjine u razvijenim zemljama Zapada. Emigranti su bili instruisani da u zemljama prijema zatraže azil lažno navodeći da su bili proganjeni u SR Jugoslaviji. Time su zloupotrebljavali pravo na azil kršeći čl. 14. Univerzalne deklaracije o ljudskim pravima i nanosili ekonomske i druge štete zemljama prijema. Na taj način je stvoren problem ogromnog broja lažnih azlanata. Budući da su zemlje prijema nedvosmisleno utvrdile da je status azilanata dobijen na bazi netačnih podataka, one sada pokušavaju da ih se oslobode.

U cilju ostvarenja etnički čistog prostora ilegalne "Republike Kosovo", albanski separatisti su u posleratnom periodu različitim nasilnim metodama vršili pritisak na srpsko i crnogorsko stanovništvo za iseljavanje sa Kosova i Metohije. Srpski i crnogorski vlasnici zemljišta, kuća i drugih nekretnina su pretnjama, ucenama, paljevinama, fizičkim maltretiranjima, uništavanjem srpskih grobalja, spomenika kulture, ubistvima i drugim kriminalnim aktima prinudjavani da napuštaju svoje posede. Time su albanski secesionisti, osim Ustava i zakona SR Jugoslavije, na najgrublji način kršili čl. 3. (garantovanje prava na život, slobodu i bezbednost) i čl. 17. (pravo na svojinu) Univerzalne deklaracije o ljudskim pravima iz 1948. godine.

Prema raspoloživim podacima, u poslednjih pedeset godina, na ovaj način Kosovo i Metohiju je pod pritiskom napustilo oko 400.000 Srba i Crnogoraca, što predstavlja grubo i dugoročno etničko čišćenje ove Pokrajine.

U izveštajima Medjunarodnog borda za kontrolu narkotika u Beču, Interpola i drugih specijalizovanih agencija za kontrolu prometa opojnih droga izneti su čvrsti dokazi da postoji organizovana albanska narko-mafija na Kosovu i Metohiji, koja je uspostavila medjunarodni kanal za krijumčarenje droge sa Istoka na Zapad.

Navodimo, za ilustraciju, nekoliko najdrastičnijih primera:

U Švajcarskoj je u periodu od 1991. do 1993. godine lišeno slobode preko 300 pripadnika albanske nacionalne manjine iz SR Jugoslavije. Oni su prodali na tlu Švajcarske oko 200 kg heroina. Novac zaradjen prodajom droge korišćen je za kupovinu oružja u Švajcarskoj, koje se ilegalno krijumčarilo u Jugoslaviju. U Italiji je 24. marta 1992. godine uhapšeno 5 pripadnika albanske manjine i od njih zaplenjeno 60 kg heroina. U periodu od 1992. do 1994. godine, samo u Italiji je uhapšeno 14 pripadnika albanske manjine i zaplenjeno 103 kg heroina. U Austriji je 21. jula 1994. godine od jednog pripadnika ove manjine zaplenjeno 25 kg heroina.

Jugoslovenski organi unutrašnjih poslova, u saradnji sa carinskom službom, zaplenili su u 1992. godini od pripadnika albanske nacionalne manjine ukupno 130 kg opojnih droga, a u 1993. godini 272 kg. Na taj način presecani su krijumčarski kanali droge koji su preko SRJ vodili na pravcu Turska-Bugarska-Zapadna Evropa (i SAD), odnosno Turska-Grčka-BJRM-Zapad.

Kriminalnim aktivnostima albanske narko-mafije se, pored nacionalnih zakonodavstava, krše odredbe Jedinstvene konvencije UN o opojnim drogama iz 1961. godine, Konvencije UN o psihotropnim supstancama iz 1971. godine, kao i Konvencije UN o zabrani ilegalnog prometa opojnih droga i psihotropnih supstanci iz 1988. godine. Medjunarodna saradnja na suzbijanju krijumčarenja droga, kojoj je Jugoslavija pružala značajan doprinos, ozbiljno je narušena pa i dovedena u pitanje uvodjenjem sankcija i izolacije SRJ, a posebno njenim neobjašnjivim isključenjem iz rada Interpola.

Ostvarenim profitima iz ove kriminalne delatnosti albanska narko-mafija finansira ilegalnu kupovinu i transfer oružja na Kosovo i Metohiju, organizaciju i funkcionisanje separatističkih organizacija, ilegalni transfer lažnih azilanata sa Kosova i Metohije u zemlje Zapadne Evrope, kao i druge kriminalne aktivnosti u zemlji i inostranstvu, u cilju stvaranja političke nestabilnosti u ovom delu Srbije i Jugoslavije. Dodatni izvor prihoda za iste svrhe ostvaruje se nasilnim prikupljanjem "reketa" (iznudjenih procenata od ostvarenog prihoda) i "dobrovoljnih priloga" za tzv. "Republiku Kosovo" od pripadnika albanske nacionalne manjine u SRJ i inostranstvu.

SR Jugoslavija želi da ukaže medjunarodnoj zajednici da politika lidera albanskih secesionista na Kosovu i Metohiji, osim što ugrožava njen suverenitet i teritorijalni integritet, ujedno predstavlja i kršenje ključnih odredbi relevantnih medjunarodnih dokumenata i instrumenata UN, OEBS, Saveta Evrope i dr. Prema tome, svaka podrška ovakvim nastojanjima albanskih secesionista zapravo je ohrabrivanje na kršenje i zloupotrebu važnih postulata medjunarodnog prava, što ugrožava mir i stabilnost u širem regionu Balkana i Evrope.