NADREĐENOST

55. Slobodan MILOŠEVIĆ je izabran za predsednika SRJ 15. jula 1997. godine, na dužnost je stupio 23. jula 1997. godine, a na funkciji predsednika se nalazio i na dan podizanja optužnice.

56. Kao predsednik SRJ, Slobodan MILOŠEVIĆ vrši dužnost predsednika Vrhovnog saveta odbrane SRJ. Vrhovni savet odbrane čine predsednik SRJ i predsednici sastavnih republika, Srbije i Crne Gore. Vrhovni savet odbrane utvrđuje nacionalni plan odbrane i donosi odluke o VJ. Kao predsednik SRJ, Slobodan MILOŠEVIĆ ovlašćen je da "naređuje sprovođenje nacionalnog plana odbrane" i komanduje VJ u ratu i miru u skladu sa odlukama donesenim na Vrhovnom savetu odbrane. Slobodan MILOŠEVIĆ, kao vrhovni komandant VJ, vrši ove dužnosti putem "zapovesti, naređenja i odluka".

57. Po Zakonu SRJ o oružanim snagama Jugoslavije, kao vrhovni komandant VJ, Slobodan MILOŠEVIĆ ima komandnu odgovornost i nad jedinicima republičke i savezne policije koje su u vreme neposredne ratne opasnosti ili ratnog stanja podređene VJ. Proglašenje neposredne ratne opasnsti objavljeno je 23. marta 1999. godine, a ratnog stanja 24. marta 1999. godine.

58. Pored de jure ovlašćenja, Slobodan MILOŠEVIĆ ima široku de facto kontrolu nad brojnim institucijama koje su od suštinskog značaja ili su učestvovale u izvršenju krivičnih dela koja se ovde navode. Slobodan MILOŠEVIĆ ima široku de facto kontrolu nad saveznim institucijama koje nominalno odgovaraju Skupštini ili Vladi SRJ. Slobodan MILOŠEVIĆ takođe ima de facto kontrolu nad funkcijama i institucijama koje su nominalno odgovorne Srbiji i njenim autonomnim pokrajinama, uključujući policijske snage Srbije. Nadalje, Slobodan MILOŠEVIĆ ima de facto kontrolu nad brojnim aspektima političkog i ekonomskog života SRJ, a posebno njenih medija. Između 1986. godine i početkom 90-tih godina, Slobodan MILOŠEVIĆ je progresivno sticao de facto kontrolu nad ovim saveznim, republičkim, pokrajinskim i drugim institucijama. On i danas vrši tu de facto kontrolu.

59. De facto kontrola Slobodana MILOŠEVIĆA nad srpskim, SFRJ, SRJ i drugim državnim organima proističe delimično iz činjenice da je on vođa dve glavne političke partije koje vladaju Srbijom od 1986. godine, odnosno SRJ od 1992. godine. Od 1986. do 1990. godine, bio je predsednik Predsedništva Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije, tadašne vladajuće stranke u Srbiji. U 1990. godini, izabran je za predsednika Socijalističke partije Srbije, stranke koja je nasledila Savez komunista Srbije i Socijalistički savez radnog naroda Srbije. SPS je do danas vodeća vladajuća stranka u Srbiji i SRJ. Tokom čitavog perioda njegovog predsedničkog mandata u Srbiji, od 1990. do 1997. godine, i kao predsednik SRJ, od 1997. godine do danas, Slobodan MILOŠEVIĆ je istovremeno bio i vođa SPS.

60. Već od oktobra 1988. godine, Slobodan MILOŠEVIĆ vrši de facto kontrolu nad vladajućim i upravljačkim ustanovama Srbije, uključujući i policijske snage. Već od oktobra 1988. godine, on vrši de facto kontrolu nad dvema autonomnim pokrajinama Srbije - Kosovom i Vojvodinom - i njihovim predstavnicima u saveznim organima SFRJ i SRJ. Već od oktobra 1988. godine do sredine 1998. godine, Slobodan MILOŠEVIĆ takođe de facto kontroliše vladajuće i upravljačke ustanove Crne Gore, uključujući i njihove predstavnike u svim saveznim organima SFRJ i SRJ.

61. Na značajnim međunarodnim pregovorima, sastancima i konferencijama od 1989. godine Slobodan MILOŠEVIĆ je bio glavni sagovornik sa kojim je opštila međunarodna zajednica. On je zaključio pregovore o međunarodnim sporazumima koji su kasnije bili sprovedeni u Srbiji, SFRJ, SRJ i u drugim delovima teritorije bivše SFRJ. Slobodan MILOŠEVIĆ je bio glavni predstavnik SFRJ i SRJ na sledećim konferencijama i međunarodnim pregovorima: na Haškoj konferenciji 1991. godine, Pariskim pregovorima u martu 1993. godine, Međunarodnoj konferenciji o bivšoj Jugoslaviji u januaru 1993. godine, pregovorima o Vens-Ovenovom mirovnom planu od januara do maja 1993. godine, Ženevskim mirovnim pregovorima u leto 1993. godine, sastanku Kontakt grupe juna 1994. godine, pregovorima o prekidu vatre u Bosni i Hercegovini od 9-14. septembra 1995. godine, pregovorima o okončanju NATO bombardovanja u Bosni i Hercegovini od 14-20. septembra 1995. godine, i Dejtonskim mirovnim pregovorima u novembru 1995. godine.

62. Kao predsednik SRJ, vrhovni komandant VJ i predsednik Vrhovnog saveta odbrane, a u skladu sa svojim de facto ovlašćenjima, Slobodan MILOŠEVIĆ je odgovoran za dela svojih potčinjenih unutar VJ i svih policijskih snaga, kako saveznih tako i republičkih, koji su počinili zločine u pokrajini Kosovo od januara 1999. godine, a koji se navode u ovoj optužnici.

92. Snage SRJ i Srbije su širom cele pokrajine Kosovo na sistematski način nasilno proterale stotine hiljada kosovskih Albanaca iz njihovih domova ili ih raselile unutar Kosova. Da bi potpomogli ova proterivanja ili raseljenja, snage SRJ i Srbije su namerno stvorile atmosferu straha i pritiska upotrebom sile, pretnje silom ili nasilnim delima.

93. Širom Kosova, snage SRJ i Srbije su harale i pljačkale ličnu imovinu i privredne objekte kosovskih Albanaca isteranih iz njihovih domova. Policajci, vojnici i vojne starešine koristili su masovne racije, pretnje silom i nasilna dela da bi kosovskim Albancima opljačkali novac i dragocenosti, a vlasti na graničnim prelazima SRJ sistematski su krale lična vozila i drugu imovinu kosovskih Albanaca koji su deportovani iz pokrajine.

94. Širom Kosova, snage SRJ i Srbije vodile su sistematsku kampanju uništavanja imovine kosovskih albanskih civila. To su činili masovnim granatiranjem gradova i sela; spaljivanjem kuća, poljoprivrednih gazdinstava i privrednih objekata i uništavanjem lične imovine. Usled tih usaglašenih aktivnosti, sela, gradovi i čitave oblasti postale su nenastanjive za kosovske Albance.

95. Širom Kosova, snage SRJ i Srbije su fizičkim i verbalnim iživljavanjem šikanirale, ponižavale i degradirale albanske civile na Kosovu. Policajci, vojnici i vojne starešine su kosovske Albance uporno podvrgavali uvredama, rasnim pogrdama, ponižavajućim delima, batinama i drugim oblicima fizičkog zlostavljanja zasnovanim na njihovoj rasnoj, verskoj i oolitičkoj pripadnosti.

96. Širom Kosova, snage SRJ i Srbije sistematski su oduzimale i uništavale dokumenta za ličnu identifikaciju i saobraćajne dozvole za vozila koja pripadaju albanskim civilima na Kosovu. Kako su kosovski Albanci isterivani iz svojih domova i upućivani ka granicama Kosova, na odabranim punktovima na putu ka graničnim prelazima i na graničnim prelazima prema Albaniji i Makedoniji od njih je traženo da predaju lična dokumenta. Ove radnje su preduzimane kako bi se izbrisao svaki trag prisustva deportovanih kosovskih Albanaca na Kosovu i kako bi im se uskratilo pravo na povratak njihovim domovima.

97. Počev od 1. januara 1999. godine ili približno tog dana pa sve do dana podizanja ove optužnice, snage SRJ i Srbije, nastupajući po nalogu, na podsticaj ili uz podršku Slobodana MILOŠEVIĆA, Milana MILUTINOVIĆA, Nikole ŠAINOVIĆA, Dragoljuba OJDANIĆA i Vlajka STOJILJKOVIĆA, izvršile su dela navedena u stavovima 92 do 96, što je imalo za ishod nasilnu deportaciju približno 740.000 albanskih civila sa Kosova. Ta dela su vršena u svim krajevima Kosova i ta sredstva i metodi su korišćeni širom pokrajine, uključujući i sledeće opštine:

a. Đakovica/Gjakove: 2. aprila 1999. godine ili približno tog dana, snage SRJ i Srbije počele su da prisiljavaju stanovnike grada Đakovica/Gjakovë na odlazak. Snage SRJ i Srbije razvile su se po gradu i idući od kuće do kuće isterivali kosovske Albance iz njihovih domova. U nekim slučajevima ljudi su ubijani, a većini lica je bilo zaprećeno smrću. Mnoge kuće i radnje koje su pripadale kosovskim Albancima spaljene su, dok su radnje Srba bile zaštićene. U periodu od 2. do 4. aprila 1999. godine, hiljade kosovskih Albanaca koji su živeli u Đakovici/Gjakovë i susednim selima pristupili su velikoj koloni, bilo pešice ili kolima, kamionima i traktorima i krenuli ka granici s Albanijom. Snage SRJ i Srbije usmeravale su izbeglice ka unapred određenim pravcima, a na policijskim kontrolnim punktovima većini kosovskih Albanaca oduzeti su lični dokumenti i automobilske tablice. U nekim slučajevima korišćeni su kamioni jugoslovenske vojskeza prevoz lica do granice sa Albanijom.

b. Gnjilane/Gjilan: snage SRJ i Srbije ušle su u mesto Prilepnica/ Përlepnicë 6. aprila 1999. godine ili približno tog dana i naredile stanovnicima da ga napuste rekavši im da će sledećeg dana grad biti miniran. Meštani su otišli i pokušali da odu do drugog sela, ali ih je policija vratila. Stanovnici Prilepnice/Përlepnicë su 13. aprila 1999. godine ponovo obavešteni da moraju napustiti mesto do sledećeg dana. Sledećeg jutra, meštani, kosovski Albanci, napustili su sesto u koloni od otprilike 500 vozila i zaputili se ka makedonskoj granici. Ubrzo pošto su meštani otišli, zapaljene su kuće u Prilepnici/Përlepnicë. Kosovski Albanci iz drugih sela u opštini Gnjilane/ Gjilan takođe su isterani iz svojih domova i prisiljeni da se priključe drugom konvoju prema makedonskoj granici. Usput su iz konvoja izdvojeni neki muškarci i ubijeni pored puta. Kada su kosovski Albanci stigli na granicu, oduzeta su im lična dokumenta.

c. Kosovska Mitrovica/Mitrovice: krajem marta 1999. godine, snage SRJ i Srbije počele su sa sistematskim pretresom grada Kosovska Mitrovica/ Mitrovicë. Ulazili su u kuće kosovskih Albanaca i naređivali stanarima da odmah napuste svoje kuće i odu na autobusku stanicu. Neke kuće su zapaljene pa su stanari bili prisiljeni da pobegnu u druge delove grada. U periodu od dve nedelje snage SRJ i Srbije nastavile su da isteruju kosovske albanske stanovnike iz grada. U tom periodu je uništavana imovina koja je pripadala kosovskim Albancima, a kosovskim Albancima je pljačkan novac, vozila i druge dragocenosti. Slično se ponovilo i u drugim selima u opštini Kosovska Mitrovica/Mitrovice, u kojima su kosovski Albanci isterivani iz svojih domova, da bi zatim snage SRJ i Srbije razorile njihova sela. Kosovski albanski stanovnici opštine prisiljavani su da se priključe kolonama koje su išle ka albanskoj granice. Na putu do granice srpski vojnici, policajci i vojne starešine pljačkali su im dragocenosti i oduzimali im lična dokumenta.

d. Orahovac/Rahovec: ujutro 25. marta 1999. godine, snage SRJ i Srbije opkolile su selo Celine tenkovima i oklopnim vozilima. Nakon granatiranja sela, u selo su ušli vojnici koji su sistematski harali i pljačkali iz kuća sve što je imalo bilo kakvu vrednost. Većina kosovskih albanskih meštana pobegla je u obližnju šumu pre nego što su stigle vojska i policija. Na dan 28. marta jedan broj srpskih policajaca naterao je hiljade ljudi koji su se skrivali u šumi da izađu. Pošto su civile naterali da otpešače do obližnjeg sela, muškarci su odvojeni od žena, pretučeni, opljačkani i oduzeta su im sva lična dokumenta. Muškarci su naterani da otpešače do Prizrena, a kasnije su naterani do odu na albansku granicu.

Na dan 25. marta 1999. godine velika grupa kosovskih Albanaca otišla je na planinu u blizini sela Nagafc, takođe u opštini Orahovac/Rahovec, tražeći spas od napada na obližnja sela. Snage SRJ i Srbije su ih opkolile i narednog dana naredile da 8.000 ljudi koji su tu potražili sklonište ode s planine. Kosovski Albanci su prisiljeni da odu u obližnju školu, a zatim su nasilno raštrkani po obližnjim selima. Tri ili četiri dana kasnije, snage SRJ i Srbije ušle su u sela, išle od kuće do kuće i isterivali ljude iz kuća.

Na kraju su ih ponovo naterali da uđu u kuće i rekli im da neizlaze. Oni koji nisu mogli da se smeste u kuće morali su da ostanu u automobilima i traktorima koji su bili parkirani nedaleko odatle. Na dan 2. aprila 1999. godine, snage SRJ i Srbije počele su da granatiraju sela ubijajući pritom jedan broj ljudi koji su spavali u traktorima i automobilima. Preživeli su se uputili ka albanskoj granici. Dok su prolazili kroz druga sela kosovskih Albanaca koja su bila uništena srpski vojnici su ih izazivali. Kada su ovi seljani stigli na granicu, oduzeta su im sva lična dokumenta.

e. Peć/Peje: snage SRJ i Srbije su 27. i 28. marta 1999. godine išle od kuće do kuće u gradu Peć/Pejë prisiljavajući kosovske Albance da ih napuste. Neke kuće su zapaljene a više ljudi je streljano. Vojnici i policajci bili su razmešteni duž svake ulice i usmeravali kosovske Albance ka centru grada. Kada su ljudi stigli do centra grada, oni koji nisu imali kola ili vozila prisiljeni su da uđu u autobuse ili kamione kojima su odvezeni u grad Prizren. Pred Prizrenom kosovski Albanci su naterani da izađu iz autobusa i prepešače oko 40 kilometara do albanske granice, gde im je naređeno da predaju svoja dokumenta srpskim policajcima.

f. Priština/Prishtine: na dan 1. aprila 1999. godine ili približno tog dana, pripadnici srpske policije obišli su kuće kosovskih Albanaca u gradu Priština/Prishtinë i naterali stanare da ih napuste u roku od nekoliko minuta. U toku ovih nasilnih isterivanja jedan broj ljudi je ubijen. Mnogi od onih koji su bili isterani iz svojih domova otišli su direktno na željezničku stanicu, dok su drugi potražili sklonište u obližnjim naseljima. Stotine etničkih Albanaca, usmeravani na svakoj raskrsnici od strane pripadnika srpske policije, okupili su se na željezničkoj stanici, a zatim su, posle dugog čekanja, bez da im je obezbeđena hrana i voda, ukrcani u prenatrpane vozove ili autobuse. Oni koji su ukrcani u vozove otišli su čak do sela General Janković u blizini makedonske granice. Za vreme putovanja vozom mnogim ljudima su oduzeta lična dokumenta. Kada su sišli iz voza, srpski vojnici su kosovskim Albancima rekli da pođu prugom do Makedonije pošto je okolni prostor miiran. Oni koji su pokušali da se sakriju u Prištini/Prishtine na sličan način su isterani nekoliko dana kasnije.

U istom periodu, snage SRJ i Srbije ušle su u sela opštine Priština/ Prishtinë gde su pretukle i ubile mnoge kosovske Albance, opljačkale im novac, imovinu i spalile im domove. Mnogi seljani su kamionima odvezeni u Glogovac u opštini Lipljan/Lipjan. Odande su vozom prebačeni do sela General Janković odakle su otpešačili do makedonske granice. Drugima su, nakon što su se probili do grada Uroševac/Ferizaj, srpski policajci naredili da se ukrcaju na voz za General Janković, odakle su pešice prešli granicu i ušli u Makedoniju.

g. Prizren: 25. marta 1999. godine snage SRJ i Srbije opkolile su selo Pirana tenkovima i različitim vojnim vozilima. Selo je granatirano i jedan broj meštana je poginuo. Policija je zatim ušla u selo i spalila kuće kosovskih Albanaca. Posle napada, preostali meštani su napustili Piranu i otišli u susedna sela. Neki od kosovskih Albanaca koji su bežali prema Srbici ubijeni su ili ranjeni snajperima. Srpske snage su zatim započele ofanzivu u okolini Srbice i granatirale sela Reti e Utlet, Reti i Randobrava. Kosovski albanski seljani su isterani iz svojih domova i poslati na albansku granicu. Od 28. marta 1999. godine, u samom gradu Prizrenu srpski policajci su išli od kuće do kuće naređujući kosovskim albanskim stanovnicima da odu. Naterani su da se priključe kolonama vozila i ljudi koji su išli pešice do albanske granice. Na granici su im srpski policajci oduzeli sva lična dokumenta.

h. Srbica/Skenderaj: na dan 25. marta 1999. godine ili približno tog dana, sela Vojnik, Lecina, Klladernica, Turiljevc Broje i Izbica razorena su granatiranjem i spaljena. Grupa od oko 4.500 kosovskih Albanaca iz ovih sela okupila se ispred sela Izbice gde su pripadnici snaga SRJ i Srbije od njih tražili novac i razdvojili muškarce od žena i dece. Veliki broj muškaraca je onda ubijen. Preživele žene i deca prebačeni su u grupi prema Vojniku, a zatim do albanske granice.

i. Suva Reka/Suharekë: ujutro 25. marta 1999. godine, snage SRJ i Srbije opkolile su mesto Suva Reka/Suharekë. Tokom narednih dana pripadnici policije su išli od kuće do kuće, pretili kosovskim albanskim stanovnicima i pod pretnjom oružja odvodili mnoge ljude iz njihovih domova. Žene, decu i starija lica policajci su oterali a zatim su pripadnici SRJ i Srbije ubili jedan broj muškaraca. Kosovski Albanci morali su da beže, probijajući se u kamionima, traktorima i prikolicama ka granici sa Albanijom. Dok su prelazili granicu oduzeta su im sva dokumenta i novac. Na dan 31. marta 1999. godine, otprilike 80.000 kosovskih Albanaca raseljenih iz sela u opštini Suva Reka/Suharekë okupilo se u blizini mesta Bellanice. Sledećeg dana, snage SRJ i Srbije granatirale su Bellanice, prisiljavajući raseljena lica da beže prema albanskoj granici. Pre nego što su prešli granicu, oduzeta su im sva lična dokumenta.

j. Uroševac/Ferizaj: u periodu između 4. i 14. aprila 1999. godine, snage SRJ i Srbije granatirale su sela Softaj, Rahovica, Zltara, Pojatišta, Komoglava i Sojevo, ubivši jedan broj meštana. Posle granatiranja, policijska i vojna vozila ušla su u sela i naredila meštanima da ih napuste. Kada su meštani napustili svoje kuće, vojnici i policajci su kuće spalili. Raseljeni meštani su se priključili konvoju ka makedonskoj granici. Na granici su im oduzeta sva dokumenta.

98. Počev od 1. januara 1999. godine ili približno tog dana pa sve do dana podizanja ove optužnice, snage SRJ i Srbije, postupajući po nalogu, na podsticaj ili uz podršku Slobodana MILOŠEVIĆA, Milana MILUTINOVIĆA, Nikole ŠAINOVIĆA, Dragoljuba OJDANIĆA i Vlajka STOJILJKOVIĆA, ubile su stotine albanskih civila na Kosovu. Ta ubistva izvršena su masovno ili na sistematski način širom pokrajine Kosovo i imale su za posledicu smrt mnogobrojnih muškaraca, žena i dece. Među slučajevima masovnih ubijanja nalaze se i sledeći:

a. Na dan 15. januara 1999. godine ili približno tog dana, u ranim jutarnjim satima, snage SRJ i Srbije napale su selo Račak (opština Štimlje/Shtime). Pošto su jedinice VJ granatirale selo, kasnije istog jutra u selo je ušla srpska policija i počela da vrši pretres od kuće do kuće. Po celom selu ubijani su meštani koji su pokušavali da pobegnu pred srpskom policijom. Grupa od oko 25 muškaraca pokušala je da se sakrije u jednoj zgradi ali ih je srpska policija otkrila. Tukli su ih a zatim odveli na obližnje brdo gde su ih policajci streljali. Sve zajedno, snage SRJ i Srbije ubile su 45 kosovskih Albanaca u Račku i njegovoj okolini. (Ubijena lica čija su imena poznata navedena su u Prilogu A, koji je priložen kao dodatak ovoj optužnici.)

b. Na dan 25. marta 1999. godine ili približno tog datuma, snage SRJ i Srbije napale su selo Bela Crkva (opština Orahovac/Rahovec). Mnogi meštani Bele Crkve pobegli su do korita jednog potoka izvan sela i potražili zaklon pod željezničkim mostom. Dok su se mostu približavali novi seljani, parola srpske policije otvorila je na njih vatru ubivši 12 lica, uključujući i 10 žena i dece. Policajci su zatim naredili ostalim seljanima da izađu iz korita potoka i tada su odvojili muškarce od žena i male dece. Policajci su muškarcima naredili da se svuku a zatim su im sistematski opljačkali sve dragocenosti. Ženama i deci je tada naređeno da idu. Seoski lekar je pokušao da razgovara sa komandirom policije, ali je ustreljen, kao i njegov sestrić /ili bratanac/. Ostalim muškarcima je zatim naređeno da se vrate u krito potoka. Kada su poslušali, policajci su na muškarce otvorili vatru ubivši oko 65 kosovskih Albanaca. (Ubijena lica čija su imena poznata navedena su u Pri logu B, koji je priložen kao dodatak ovoj optuznici.)

c. Na dan 25. marta 1999. godine ili približno tog dana, sela Velika Kruša i Mala Kruša/Krushe e Mahde i Krushe e Vogel (opština Orahovac/Rahovec) napale su snage SRJ i Srbije. Meštani su potražili zaklon u pošumljenom području izvan Velike Kruše/Krushe e Mahde, odakle su mogli da vide kako srpski policajci sistematski pljačkaju a zatim spaljuju kuće meštana. Ujutro 26. marta 1999. godine ili približno tog dana, srpska policija je otkrila seljane u šumi. Policajci su naredili ženama i maloj deci da odu odatle i pođu u Albaniju. Policajci su zatim pretresli muškarce i mladiće i oduzeli im lična dokumenta, a zatim su ih naterali da pešice odu do jedne napuštene kuće između šume i Male Kruše/Krushe e Vogel. Kada su se muškarci i mladići okupili u kući, srpski policajci su otvorili vatru na grupu. Posle nekoliko minuta uščane paljbe, policajci su preko muškaraca i mladića nabacali seno zapalivši ga kako bi spalili tela. Usled pucnjave i vatre, oko 105 koso vskih Albanaca, muškaraca i mladića, ubijeni su od strane srpske policije. (Ubijena lica čija su imena poznata navedena su u Prilogu C, koji je priložen kao dodatak ovoj optužnici.)

d. Uveče 26. marta 1999. godine ili približno tog dana, u gradu Đakovica/Gjakovë, naoružana lica, Srbi, došli su u kuću u ulici Ymer Grezda. Žene i deca koji su bili u kući odvojeni su od muškaraca i naređeno im je da odu na sprat. Naoružana lica, Srbi, zatim su pucali i ubili šestoricu kosovskih Albanaca koji su bili u kući. (Imena ubijenih navedena su u Prilogu D, koji je priložen kao dodatak ovoj optužnici.)

e. Na dan 27. marta 1999. godine ili približno tog dana, snage SRJ i Srbije napale su u jutarnjim satima selo Crkolez/Padalishte (opština Istok/Istog). Ulazeći u selo pucali su na kuće i na seljane koji su pokušali da pobegnu. Osam članova porodice Beke Imeraj isterani su i ubijeni ispred svoje kuće. Drugi meštani sela Crkolez/Padalishte ubijeni su u svojim domovima i u koritu potoka u blizini sela. Sve zajedno, snage SRJ i Srbije ubile 20 kosovskih Albanaca iz sela Crkolez/Padalishte. (Ubijena lica čija su imena poznata navedena su u Prilogu E, koji je priložen kao dodatak ovoj optužnici.)

f. Na dan 27. marta 1999. godine ili približno tog dana, snage SRJ i Republike Srbije napale su selo Izbica (opština Srbica/Skenderaj). Nekoliko hiljada meštana sela potražilo je utočiste na jednoj poljani izvan sela. Na dan 28. marta 1999. godine ili približno tog dana, snage SRJ i Srbije opkolile su seljane a zatim im prišli tražeći novac. Kada su vojnici i policajci pokrali od njih dragocenosti, muškarci su odvojeni od žena i male dece. Muškarci su zatim podeljeni na dve grupe od kojih je jedna poslata na obližnje brdo, a druga je upućena u korito obližnjeg potoka. Snage SRJ i Srbije su onda otvorile vatru na obe grupe muškaraca i ubile približno 130 muškaraca, kosovskih Albanaca. (Ubijena lica čija su imena poznata navedena su u Prilogu F, koji je priložen kao dodatak ovoj optužnici).

g. U ranim jutarnjim satima 2. aprila 1999. godine ili približno tog dana, srpska policija je započela akciju u naselju Ljerim u Đakovici/Gjakovë. U periodu od nekoliko sati, srpski policajci su nasilno ulazili u kuće kosovskih Albanaca u naselju Ljerim, ubijajući stanare i paleći zatim zgrade. U podrumu kuće u ulici Millosh Gilic, srpski policajci su pucali i ubili 20 stanara, a zatim zapalili kuću. Usled pucnjave i požara koji su zapalili srpski policajci, ubijeno je 20 Albanaca, među kojima je bilo 19 žena i dece. (Ubijena lica čija su imena poznata navedena su u Prilogu G, koji je priložen kao dodatak ovoj optužnici.)

99. Počev od 1. januara 1999. godine ili približno tog dana pa sve do dana podizanja ove optužnice, snage SRJ i Srbije, postupajući po nalogu, na podsticaj ili uz podršku Slobodana MILOŠEVIĆA, Milana MILUTINOVIĆA, Nikole ŠAINOVIĆA, Dragoljuba OJDANIĆA i Vlajka STOJILJKOVIĆA koristile su se sredstvima i metodama izloženim u stavovima 92 do 98 da bi izvršile kampanju progona kosovskog albanskog civilnog stanovništva na političkoj, rasnoj ili verskoj osnovi.

100. Ovim delima Slobodan MILOŠEVIĆ, Milan MILUTINOVIĆ, Nikola ŠAINOVIĆ, Dragoljub OJDANIĆ i Vlajko STOJILJKOVIĆ planirali su, podstakli, naredili, izvršili ili na drugi način pomogli i doprineli planiranju, pripremi ili izvršenju sledećih dela:

TAČKA 1 (Deportacija)

Tačka 1: deportacija, što predstavlja ZLOČIN PROTIV ČOVEČNOSTI, kažnjiv prema članu 5(d) Statuta Međunarodnog suda

TAČKA 2 (Ubistvo)

Tačka 2: ubistvo, što predstavlja ZLOČIN PROTIV ČOVEČNOSTI, kažnjiv prema članu 5(a) Statuta Međunarodnog suda

TAČKA 3 (Ubistvo)

Tačka 3: ubistvo, što predstavlja KRŠENJE RATNIH ZAKONA I OBIČAJA, kažnjivo prema članu 3 Statuta Međunarodnog suda, a predviđeno je članom 3(1)(a) (ubistvo) Ženevskih konvencija.

TAČKA 4 (Progoni)

Tačka 4: progoni na političkoj, rasnoj ili verskoj osnovi, što predstavlja ZLOČIN PROTIV ČOVEČNOSTI, kažnjiv prema članu 5(h) Statuta Međunarodnog suda

/potpisano u originalu/

Louise Arbour Tužilac

22. maj 1999. godine Hag, Holandija