Beograd, 29. marta 2000. godine

Međunarodni društveni sud za zločine NATO-a u Jugoslaviji (u daljem tekstu Sud), koji je osnovao 23. maja 1999. godine Vanredni kongres Međunarodnog saveza društvenih udruženja "Sveslovenski sabor", u sastavu:

1. Mihail Nikolajevič Kuznjecov (Rusija), doktor pravnih nauka, profesor Akademije državne službe pri predsedniku Ruske Federacije, profesor Ruskog univerziteta prijateljstva naroda, profesor Moskovskog državnog socijalnog univerziteta, dopisni član Međunarodne slovenske akademije nauka, kulture, obrazovanja i umetnosti, predsednik Suda,

2. Emilija Semjonovna Krivčikova (Rusija), magistar pravnih nauka, profesor katedre Međunarodnog prava na Moskovskom državnom institutu međunarodnih odnosa (univerzitet) Ministarstva inostranih poslova Ruske Federacije, predsednik Moskovskog udruženja međunarodnog prava, zamenik predsednika Suda,

3. Krista Andres (Nemačka), doktor medicine, rukovodilac odeljenja Nemačkog društva za ljudska prava,

4. Vladislav Aleksejevič Ačalov (Rusija), general-pukovnik Sovjetske Armije, društveni radnik,

5. Pantelejmon Ivanovič Giorgadže (Gruzija), prvi sekretar Jedinstvene komunističke partije Gruzije, general Sovjetske Armije, predsednik Narodno- patriotskog saveza Gruzije,

6. Jurij Dmitrijevič Iljin (Rusija), magistar pravnih nauka, profesor, šef katedre Međunarodnog prava Moskovskog državnog socijalnog univerziteta,

7. Barbara Kriger (Poljska), doktor filoloških nauka, predsednik Poljskog odeljenja Sveslovenskog sabora, član Izvršnog komiteta Međunarodnog slovenskog komiteta,

8. Hasan Muhamad (Avganistan), magistar pravnih nauka,

9. Oleg Anatoljevič Platonov (Rusija), doktor ekonomskih nauka, pisac,

10. Volfgang Rihter (Nemačka), doktor filozofskih nauka, profesor Instituta za pitanja mira, koordinator Međunarodnog evropskog suda (Berlin), predsednik Nemačkog društva za ljudska prava,

11. Vilja Nikolajevič Romaščenko (Ukrajina), magistar istorijskih nauka, docent, zamenik predsednika Slovenskog komiteta Ukrajine, član Izvršnog komiteta Međunarodnog slovenskog komiteta,

12. Vitalij Ivanovič Sevastjanov (Rusija), pilot-kosmonaut, dvostruki Heroj Sovjetskog Saveza, deputat Državne dume Ruske Federacije,

13. Silvano de la Roza (Meksiko), magistar pravnih nauka, docent Instituta pravnih nauka (Pueblo), direktor časopisa "Pravo",

14. Jole Stanišić (Jugoslavija), akademik Međunarodne slovenske akademije nauka, kulture, obrazovanja i umetnosti, član Saveza pisaca Rusije i Saveza pisaca Jugoslavije, sa sekretarom Anom Ivanovnom Jastrebovom, uz učešće:

1. nadžornika za praćenje zakonitosti na društvenim načelima Valentine Dionisovne Štraus (Rusija), advokata Rostovskog oblasnog kolegijuma advokata,

2. advokata optuženih Jelene Mihajlovne Semjonove, advokata Moskovskog gradskog kolegijuma advokata, koji su se okupili za nastavak sudskih rasprava, održanih u Jaroslavlju (Rusija), 14. decembra 1999. godine, gde je doneta opšta presuda o zločinima NATO-a u Jugoslaviji, i Kijevu (Ukrajina), 23. januara 2000. godine, gde je doneta presuda za zločine NATO-a protiv mira, razmatrao je na svom Trećem otvorenom zasedanju Optužnicu, koja se odnosi na ratne zločine koje su pripremali predstavnici javnosti evropskih zemalja Velko Velkanov, predsednik Centralnog saveta Bugarskog antifašističkog saveza, predsednik Komisije za ljudska prava Bugarske, profesor, doktor pravnih nauka, deputat Narodnog sobranja Bugarske, podignutu protiv Organizacije severnoatlantskog pakta (u daljem tekstu NATO), deset zemalja članova NATO-a: Sjedinjenih Američkih Država, Velike Britanije, Francuske, Nemačke, Italije, Holandije, Belgije, Kanade, Portugalije i Španije koje su neposredno izvele oružanu agresiju protiv Jugoslavije, drugih država članova NATO-a - saučesnika, koje su glasale da se izvede oružani napad NATO-a na Jugoslaviju, i sledećih najviših službenih lica zemalja NATO-a, uključujući i vojna:

V. Dž. Klintona - predsednika SAD,
M. Olbrajt - državnog sekretara SAD,
V. Koena - ministra odbrane SAD,
T. Blera - premijera Velike Britanije,
R. Kuka - ministra inostranih poslova Velike Britanije,
Dž. Robertsona - ministra odbrane Velike Britanije,
G. Šredera - kancelara Nemačke,
J. Fišera - ministra inostranih poslova Nemačke,
R. Šarpinga - ministra odbrane Nemačke,
Ž. Širaka - predsednika Francuske,
I. Vedrina - ministra inostranih poslova Francuske,
P. Rišara - ministra odbrane Francuske,
H. Solane - generalnog sekretara NATO-a u vreme agresije, sada državnog sekretara Evropskog saveza, i
V. Klarka - glavnokomandujućeg Oružanim snagama NATO-a u Evropi

koji se svi zajedno s blokom NATO u daljem tekstu imenuju kao "Optuženi" za međunarodne zločine, formulisane u tački 6, statuta Nirnberškog i Tokijskog suda za suđenje ratnim zločincima krivim za izazivanje Drugog svetskog rata.

Svi Optuženi su na odgovarajući način obavešteni o karakteru optužbe i mesta zasedanja Suda, ali se nisu pojavili na sudskom zasedanju, niti su poslali svoje zastupnike.

Optuženi su svesno počinili ratne zločine nad srpskim, crnogorskim, albanskim i drugim narodima koji žive u SRJ, u vreme od 24. marta do 10. juna 1999. godine, i to:

- kršenje ratnih zakona ili običaja, a konkretno:
- počinjanje ratnih dejstava bez prethodnog i nedvosmislenog upozorenja,
- vođenje ratnih dejstava protiv civilnog stanovništva, uključujući pojedinačna civilna lica, i civilnih objekata,
- upotreba zabranjenih sredstava i metoda ratnih dejstava, između ostalog zatvorenog bombardovanja,
- upotreba zabranjenih vrsta oružja, koja nanose prekomerne povrede ili nemaju selektivno dejstvo, uključujući oružje s osiromašenim uranom, kasetne bombe i druge zabranjene vrste oružja,
- besmisleno rušenje gradova i naseljenih mesta, koja protivnik nije zaposeo i nisu pružala otpor,
- upotreba sredstava za uticaj na prirodnu sredinu s neprijateljskim ciljevima,
- bombardovanje objekata od životne važnosti za opstanak stanovništva Jugoslavije (prehrambena preduzeća, poljoprivredna dobra, farmaceutske fabrike, sistemi za snabdevanje pijaćom vodom i drugo),
- bombardovanje instalacija i objekata koji sadrže opasne snage (brane, rezervoari nafte, hemijska preduzeća i drugo),
- bombardovanje i rušenje medicinskih i sanitarnih ustanova, između ostalog bolnica i porodilišta,
- besmislena i zločinačka bombardovanja spomenika kulture, obrazovnih ustanova, obrednih mesta i drugih sličnih objekata koji predstavljaju kulturno, duhovno i prirodno nasleđe,
- planiranje i vođenje dejstava s ciljem da se ubiju šef države Jugoslavije, šef i članovi vlade Jugoslavije,
- bombardovanje diplomatskih ustanova, akreditovanih u Jugoslaviji,

koje je svako pojedinačno i svi zajedno ranije više puta osudila međunarodna javnost.

Bazu dokaza Optužnice koju podržavaju i dopunjavaju tužioci:

1. Aleksandar Aleksandrovič Zinovjev (Rusija), doktor filozofskih nauka, profesor, pisac, član nekoliko svetskih akademija,
2. Džon Ktalinoto (SAD), saradnik Centra za akciju,
3. Boleslav Tejkovski (Poljska), doktor socioloških nauka, predsednik Poljskog slovenskog komiteta, predsednik Poljske nacionalne zajednice,
4. Vladimir Anatoljevič Ličkovah (Ukrajina), član Međunarodne akademije duhovnog jedinstva sveta, doktor filozofskih nauka, član Slovenskog komiteta Ukrajine,
5. Aleksej Aleksejevič Senjin (Rusija), glavni urednik lista "Ruski vesnik",
6. Olga Borisovna Solovjova (Ukrajina), član Saveta Sveukrajinske društvene organizacije "Opšteborački savez Ukrajine",
7. Kiril Anatoljevič Kovaljčuk (Ukrajina), član Uprave Slovenskog komiteta Ukrajine,
8. Vladimir Vasiljevič Područni (Ukrajina), postdiplomac Instituta istorije Ukrajine,
9. Mišel Kosulovski (Kanada), profesor ekonomije Univerziteta Otava, član Komiteta anti-NATO,

čine zvanični dokumenti Saveznog ministarstva inostranih poslova SRJ, skupljeni u dva toma Bele knjige: "Zločini NATO-a u Jugoslaviji. Dokumentarna svedočanstva. 24. mart - 24. april 1999. godine", tom 1, Beograd, 1999, 432 str, i "Zločini NATO-a u Jugoslaviji. Dokumentarna svedočanstva. 25. april - 10. jun 1999. godine", tom 2, Beograd, 2000, 568 str, važeći međunarodni ugovori i sporazumi, dokumenti UN i OEBS.

Pošto su saslušani tužioci, navodi odbrane i iskazi svedoka:

1. Momčila Mitrovića, doktora pravnih nauka, savetnika Instituta istorije Jugoslavije,
2. Miloša Markovića, novinara Televizije Beograd i
3. Nede Stanisavljević, novinarke Tanjuga,

i eksperata:

1. Ivana Semjonoviča Jacenka (Rusija), profesora katedre Državnog uređenja i prava Ruske akademije državne službe pri predsedniku Ruske Federacije,
2. Milana Petkovića (Jugoslavija),
3. Miloša Škulića (Jugoslavija),
4. Biljane Simeunović-Patić (Jugoslavija),
5. Mladena Vitomira (Jugoslavija),
6. Olega Ivanoviča Kalašnjikova (Ukrajina), predsednika Saveta Sveukrajinske društvene organizacije "Opšteborački savez Ukrajine",
7. Anatolija Vilgeljmoviča Jurkovskog (Ukrajina), magistra pravnih nauka, kontraadmirala, učesnika rata s Japanom,
8. Danila Subotića (Jugoslavija),
9. Svetlane Vukadinović (Jugoslavija),
10. Dragoljuba Todorovića (Jugoslavija),
11. Periše Simonovića (Jugoslavija),
12. Stanoja Ivanovića (Jugoslavija),
13. Dragoljuba Bijelovića (Jugoslavija),
14. Slobodana Mileusnića (Jugoslavija),
15. Zorana Stankovića (Jugoslavija), doktora medicinskih nauka, člana Komiteta za zločine NATO-a u Jugoslaviji (Beograd),

Sud je ustanovio:

Dvadeset četvrtog marta 1999. godine Organizacija severnoatlantskog pakta je prekršila t. 4, čl. 2, čl. 51 i čl. 53 Povelje UN, jer je bez dozvole Saveta bezbednosti UN, pod izgovorom zaštite albanskog dela stanovništva koje živi na Kosovu i Metohiji, počela potpuno neopravdana sistematska, intenzivna, u suštini danonoćna bombardovanja vojnih i civilnih objekata na teritoriji Jugoslavije, čime je nanela nebrojene patnje višenacionalnom narodu te zemlje, potpuno porušivši svu njenu infrastrukturu i većinu industrijskih i poljoprivrednih objekata, objekata socijalne i kulturne sfere i životne sredine.

Po intenzitetu i surovosti primene vojne moći agresija NATO-a protiv Jugoslavije može da se uporedi sa zločinima fašista za vreme Drugog svetskog rata i upotrebom atomskog oružja SAD u avgustu 1945. godine protiv mirnih japanskih gradova Hirošime i Nagasakija. U suštini, narodi sveta su se suočili s pojavom NATO-fašizma.

U toku sudskog pretresa kako na sudskim raspravama u Jaroslavlju i Kijevu, tako i u Beogradu, bilo je ustanovljeno i dokumentarno i iskazima svedoka potvrđeno da je:

1. Prvi put od završetka Drugog svetskog rata grupa zemalja NATO-a na čelu sa svojim rukovodiocima:

V. Dž. Klintonom - predsednikom SAD,
M. Olbrajt - državnim sekretarom SAD,
V. Koenom - ministrom odbrane SAD,
T. Blerom - premijerom Velike Britanije,
R. Kukom - ministrom inostranih poslova Velike Britanije,
Dž. Robertsonom - ministrom odbrane Velike Britanije,
G. Šrederom - kancelarom Nemačke,
J. Fišerom - ministrom inostranih poslova Nemačke,
R. Šarpingom - ministrom odbrane Nemačke,
Ž. Širakom - predsednikom Francuske,
I. Vedrinom - ministrom inostranih poslova Francuske,
P. Rišarom - ministrom odbrane Francuske,
H. Solanom - generalnim sekretarom NATO-a u vreme agresije, sada državnim sekretarom Evropskog saveza, i
V. Klarkom - glavnokomandujućim Oružanim snagama NATO-a u Evropi,

a takođe i s rukovodocima drugih zemalja NATO-a koji se nalaze u zavisnosti od njih, demonstrativno i bezobzirno bio preduzet pokušaj da se pogaze opšteprihvaćeni principi međunarodnog prava, slomi postojeći svetski poredak i potčini diktatu SAD.

2. Prvi put posle Drugog svetskog rata svakom čoveku i celoj zajednici naroda rukovodstvo NATO-a je bacilo izazov bez presedana sa zahtevom da se bespogovorno potčini diktatu grube sile.

3. Mimo Saveta bezbednosti UN bilo je demonstrativno pogaženo međunarodno pravo, pogažene desetine međunarodnih ugovora univerzalnog i regionalnog karaktera, uključujući Statut samog bloka NATO, grubo prekršene norme i principi međunarodnog humanitarnog prava, koji se primenjuju u periodu oružanih sukoba.

4. NATO je preduzeo redovan pokušaj da potkopa ulogu Ujedinjenih nacija kao glavne strukture za uspostavljanje i održavanje međunarodnog mira i bezbednosti, da ozakoni dejstva na svetskoj sceni mimo Saveta bezbednosti, a ponekad i nasuprot pozicija koje je on zauzeo.

5. NATO i SAD sprovode politiku zaoštravanja agresivnog separatizma, idu na nove linije podele u Evropi i svetu, izazivaju novo blokiranje na vojno- političkoj osnovi, povratak na koncepciju vođenja "totalnog rata" prvi put posle agresije SAD protiv Vijetnama, to jest, ne samo protiv vojnih formacija, nego i protiv civilnog stanovništva. Pritom se ignorišu sudbine čitavih naroda u ime postizanja vojno-političkih interesa uske grupe zapadnih zemalja.

6. U toku agresije NATO protiv naroda Jugoslavije ispoljilo se opasno manipulisanje sredstvima za masovno informisanje, korišćenje propagande za pripremanje, nametanje i vođenje agresivnog rata protiv Savezne Republike Jugoslavije.

U toku sudske rasprave Sud je ustanovio:

1. Optuženi su od samog početka agresije protiv Jugoslavije pošli putem gaženja opšteprihvaćenih principa i normi međunarodnog prava, konkretno, zakona i običaja međunarodnog humanitarnog prava, gde su, između ostalog, prekršeni:

- haške konvencije iz 1899. i 1907. godine o otkrivanju vojnih dejstava, zakonima i običajima kopnenog rata,
- Ženevska konvencija od 12. avgusta 1949. godine o zaštiti žrtava rata, a posebno
- Ženevska konvencija o zaštiti civilnog stanovništva za vreme rata - u daljem tekstu IV ženevska konvencija,
- Dopunski protokol br 1. navedenim ženevskim konvencijama od 8. juna 1977. godine koji se odnosi na zaštitu žrtava međunarodnih oružanih sukoba,
- Konvencija o zabrani ili ograničavanju upotrebe konkretnih vrsta konvencionalnog oružja za koje može da se smatra da nanosi prekomerne povrede ili ima neselektivno dejstvo od 10. oktobra 1980. godine,
- Haška konvencija o zaštiti kulturnih vrednosti u slučaju oružanog sukoba od 14. maja 1954. godine i Protokola uz nju,
- Konvencija o zabrani vojnog ili bilo kog drugog neprijateljskog korišćenja sredstava za odmazdu na prirodnu sredinu od 18. maja 1977. godine,

2. Optuženi su prekršili važno načelo međunarodnog humanitarnog prava da bojeva dejstva za vreme oružanog sukoba mogu da se vode samo protiv oružanih snaga i vojnih objekata, ali ne i protiv mirnog stanovništva i civilnih objekata (čl. 51 navedenog Dopunskog protokola br. 1). U stvari, zabranjeni su svi napadi neselektivnog karaktera, koji donose gubitke među civilnim stanovništvom i nanose štetu civilnim objektima.

Optuženi su prekršili, takođe, osnovnu poziciju međunarodnog humanitarnog prava koje ustanovljava da strane u sukobu i njihove oružane snage ne mogu da koriste neograničen izbor metoda i sredstava za vođenje rata, u stvari one koji povlače za sobom prekomerna stradanja (čl. DžDžII i DžDžIII IV haške konvencije iz 1907. godine o zakonima i običajima kopnenog rata, član 35 Dopunskog protokola br. 1 iz 1977. godine).

3. Optuženi su, upotrebom raketa, municije i bombi sa osiromašenim uranom, kasetne bombe koje nanose suvišna stradanja oštrim metalnim šrapnelima prekršili navedene i druge norme zabrane međunarodnog humanitarnog prava koje se, između ostalog, sadrže:

- u Konvenciji o zabrani ili ograničavanju primene konkretnih vrsta konvencionalnog oružja,
- u Protokolu o zabrani primene u ratu otrovnih ili drugih sličnih gasova i bakterioloških sredstava od 17. juna 1925. godine,
- u Konvenciji o zabrani razrade, proizvodnje, sakupljanja i upotrebe hemijskog oružja i njegovo uništavanje od 13. januara 1993. godine.

4. Optuženi su prekršili najvažnije norme međunarodnog humanitarnog prava kojima se zabranjuje besmisleno razaranje gradova i naseljenih mesta, bombardovanje ili uništavanje ili dovođenje u neupotrebljivo stanje objekata neophodnih za opstanak civilnog stanovništva.

5. Optuženi su prekršili zahtev međunarodnog humanitarnog prava, između ostalog, član 56 Dopunskog protokola br. 1, član 16 Priloga 1 uz njega, kojima se zabranjuje da se u objekte za napad svrstavaju "instalacije i objekti koji sadrže opasne snage, konkretno brane, nasipi i atomske elektrostanice" čak i u slučajevima kada su "takvi objekti vojni objekti, ako takav napad može da izazove oslobađanje opasnih snaga i prouzrokuje teške gubitke među civilnim stanovništvom".

6. Optuženi su prekršili DžDžVII član IV haške konvencije iz 1907. godine o zakonima i običajima kopnenog rata, članove 19 i 35 I ženevske konvencije iz 1949. godine, članove 8, 9 i 12 Dopunskog protokola br. 1 iz 1977. godine kojima se zabranjuje bombardovanje i rušenje medicinskih i sanitarnih ustanova.

7. Optuženi su prekršili norme međunarodnog humanitarnog prava, između ostalog, članove 35 i 55 Dopunskog protokola br. 1 iz 1977. godine i Konvenciju o zabrani vojnog ili bilo kog drugog neprijateljskog korišćenja sredstava za uticaj na prirodnu sredinu od 18. maja 1977. godine kojima se zabranjuje upotreba "metoda ili sredstava za vođenje ratnih dejstava koje imaju za cilj da nanesu ili, kako može da se očekuje, pričine ogromnu, dugotrajnu i ozbiljnu štetu prirodnoj sredini" i samim tim "nanesu štetu zdravlju ili opstanku stanovništva".

8. Optuženi su prekršili poziciju međunarodnog humanitarnog prava kojima se obezbeđuje posebna zaštita kulturnih vrednosti. Između ostalog u Haškoj konvenciji o zaštiti kulturnih vrednosti iz 1954. godine, u članu 53 Dopunskog protokola 1 direktno se zabranjuje "izvršavanje bilo kakvog neprijateljskog akta usmerenog protiv onih istorijskih spomenika, proizvoda umetnosti ili mesta kultnih obreda koja predstavljaju kulturno ili duhovno nasleđe naroda".

9. Optuženi su prekršili poziciju međunarodnog humanitarnog prava kojim je predviđena zaštita imovine.

U članu 53 IV ženevske konvencije iz 1949. godine zabranjuje se svako uništavanje "pokretne i nepokretne imovine koja predstavlja individualno ili kolektivno vlasništvo fizičkih lica ili država, opština, ili društvenih ili kooperativnih organizacija koje nisu apsolutno neophodne za vođenje ratnih operacija".

10. Optuženi su prekršili pozicije člana 76 i 77 Dopunskog protokola br. 1 iz 1977. godine, član 24 IV ženevske konvencije iz 1949. godine koje se odnose na posebnu zaštitu žena i dece, a takođe Deklaraciju, koju je prihvatila Generalna skupština UN 1974. godine o zaštiti žena i dece u vanrednim situacijama i u vreme oružanih sukoba. Kao rezultat NATO bombardovanja teritorije Jugoslavije deca su činila 30 odsto od broja ubijenih mirnih žitelja, 40 odsto od broja ranjenih, stvorena je pretnja za život 120.000 žena, koje samo što su se porodile, oko 1.300.000 učenika nižih i viših razreda su bili prinuđeni da prekinu školovanje zbog bombardovanja.

11. Optuženi su sproveli međunarodni terorizam. Podvrgli su bombardovanju oko 20 diplomatskih i konzularnih predstavništava i pritom potpuno srušili ambasadu Narodne Republike Kine. Takvim aktima je prekršena Konvencija o odvraćanju i kažnjavanju zločina protiv lica koja koriste međunarodnu zaštitu, između ostalog diplomatski predstavnici, od 14. decembra 1973. godine. Planirali su i podvrgli gađanju raketama i bombardovanju s ciljem fizičkog uništenja predsednika SRJ, šefa vlade i članove njihovih porodica.

Sud smatra da su ustanovljeni i dokazani navodi Optužnice i izloženi u Beloj knjizi Vlade SRJ: "Zločini NATO-a u Jugoslaviji. Dokumentarna svedočanstva. 24. mart - 24. april 1999. godine", tom 1, Beograd, 1999, 432 str. i "Zločini NATO-a u Jugoslaviji. Dokumentarna svedočanstva. 25. april - 10. jun 1999. godine", tom 2, Beograd, 2000, 568 str. sa delatnošću optuženih i kvalifikuje ih kao zločine međunarodnog karaktera.

Sud smatra da nabrojana dejstva NATO-a, zemalja NATO-a, najviših rukovodilaca zemalja NATO-a potpadaju pod pravnu kvalifikaciju ratni zločinci, kako je definisano u čl. 6 Statuta Nirnberškog i Tokijskog međunarodnog ratnog suda.

Optuženi: Organizacija severnoatlantskog pakta, rukovodioci ranije navedenih zemalja i same zemlje koje ulaze u NATO - u vreme ratne agresije protiv SRJ i njenih naroda prekršili su svoje sopstvene obaveze međunarodnog karaktera, više puta fiksirane u pravnim dokumentima, pre svega Povelju UN, normativna dokumenta OEBS, a takođe i ceo sistem normi međunarodnog humanitarnog prava.

Takva kršenja se po Ženevskoj konvenciji iz 1949. godine i Dopunskom protokolu br. 1 iz 1977. godine kvalifikuju kao ozbiljna kršenja koja potpadaju pod dejstva međunarodnog krivičnog prava, koje ih izjednačava s međunarodnim zločinom i označava terminom "ratni zločini".

U odnosu na navedena ozbiljna kršenja međunarodnog prava i društvenog morala navedenih u optužnici, Ženevska konvencija iz 1949. godine i Dopunski protokol br. 1 iz 1977. godine predviđaju krivičnu odgovornost po zakonodavstvu svake strane koja je potpisala navedena akta.

U skladu s članovima 49, 50, 129 i 146 I, II, III i IV Ženevske konvencije iz 1949. godine, u skladu i sa članovima 86 i 87 Dopunskog protokola br. 1 iz 1977. godine vlade su dužne da obezbede efikasnu krivičnu kaznu za lica koja su počinila ili su naredila da se počine ova ili ona ozbiljna kršenja. Optuženi mogu da se nađu i pred međunarodnim sudom.

Sud smatra da pored bloka NATO kao međunarodne organizacije i vlada zemalja koje ulaze u njega, pojedinačnu krivičnu odgovornost za dejstva protiv Jugoslavije, srpskog, crnogorskog, albanskog i drugih naroda koji žive u njoj, moraju da snose:

V. Dž. Klinton - predsednik SAD,
M. Olbrajt - državni sekretar SAD,
V. Koen - ministar odbrane SAD,
T. Bler - premijer Velike Britanije,
R. Kuk - ministar inostranih poslova Velike Britanije,
Dž. Robertson - ministar odbrane Velike Britanije,
G. Šreder - kancelar Nemačke,
J. Fišer - ministar inostranih poslova Nemačke,
R. Šarping - ministar odbrane Nemačke,
Ž. Širak - predsednik Francuske,
I. Vedrin - ministar inostranih poslova Francuske,
P. Rišar - ministar odbrane Francuske,
H. Solana - generalni sekretar NATO-a u vreme agresije, sada državni sekretar Evropskog saveza, i
V. Klark - glavnokomandujući Oružanim snagama NATO-a u Evropi,

koji su aktivno učestvovali u pripremnim radnjama za početak agresije, povlađivali i podržavali separatiste i teroriste, učestvovali u obučavanju, naoružavanju, opremanju i finansiranju takozvane "Oslobodilačke armije Kosova", nametnuli i vodili informativni rat protiv Jugoslavije, doveli do prekida mirovnih pregovora za regulisanje kosovskog problema, blokirali delatnost Saveta bezbednosti UN, nametnuli i vodili agresivni rat protiv Jugoslavije s primenom metoda i sredstava zabranjenih međunarodnim pravom.

Sud skreće pažnju na saučesništvo u zločinima protiv mira na druge zemlje članove NATO-a i onih koje nisu članovi, koje nisu preduzimale neposredno učešće u ratnim dejstvima, ali su se javno izjašnjavale za oružani napad na Jugoslaviju, ustupile agresoru svoju teritoriju i vazdušni prostor, ometale isporuku humanitarne pomoći narodima Jugoslavije koji su stradali.

Sud skreće pažnju svetske javnosti na dejstva K. Volebeka, predsednika OEBS-a 1999. godine, ministra inostranih poslova Norveške, zemlje člana NATO-a, koji osnovano treba da bude optužen za zločine protiv mira, konkretno za saučesništvo u razradi i pripremi za nametanje agresije, blokiranje mirotvorne misije OEBS-a.

Sud skreće pažnju, takođe, na demonstrativnu neaktivnost generalnog sekretara UN Kofija Anana koji se uklonio od učešća u traganju za razrešenjem krize na Kosovu i faktički pošao na sporazum s blokom NATO da bi opravdao njegova zločinačka dejstva u Jugoslaviji, uključujući upotrebu vojne sile protiv suverene države bez mandata Saveta bezbednosti UN.

Sud skreće pažnju na dejstva Međunarodnog komiteta Crvenog krsta čiji su predstavnici uprkos svojoj obavezi da prate striktno sprovođenje Ženevske konvencije iz 1949. godine i protestuju protiv bilo kakvih kršenja, napustili Jugoslaviju kad je počelo bombardovanje.

Statutom Nirnberškog suda je ustanovljeno da "službeni položaj optuženih, njihov položaj šefova država ili odgovornih činovnika raznih vladinih ustanova ne može da se razmatra kao osnova za njihovo oslobađanje od odgovornosti ili ublažavanja kazne".

Nikakva vremenska zastarelost nije primenljiva na ratne zločine što je fiksirano u članu 1 Konvencije o neprimenljivosti vremenske zastarelosti za ratne zločine i zločine protiv čovečanstva iz 1968. godine.

Imajući u vidu navedeno i uzimajući u obzir bezbrojna stradanja Srba, Crnogoraca, Albanaca i drugih naroda SRJ, razumevajući svoju istorijsku odgovornost pred budućim pokolenjima slovenskih i drugih naroda, shvatajući neophodnost odlučne, jasne, precizne i oštre osude zločina protiv mira, ratnih zločina i zločina protiv čovečnosti, Međunarodni društveni sud za zločine NATO-a u Jugoslaviji izriče optuženima u vezi s onim što su počinili sledeću presudu:

1. Da se smatra za zločinačku po svojim ciljevima i praktičnoj delatnosti Organizacija severnoatlantskog pakta (NATO).

2. Da se zatraži od 19 vlada zemalja koje ulaze u blok NATO neodložno raspuštanje te zločinačke organizacije.

3. Da se pokrene u UN hitno donošenje rezolucije Generalne skupštine kojom se osuđuju dejstva NATO-a prema Jugoslaviji u vremenu od 23. marta do 10. juna 1999. godine i pozicija generalnog sekretara UN Kofija Anana s ciljem da bude smenjen s dužnosti.

4. Da se kvalifikuju Klinton, Olbrajt, Koen, Bler, Kuk, Robertson, Šreder, Fišer, Šarping, Širak, Vedrin, Rišar, Solana, Klark, i Volebek u vezi s faktom agresije NATO-a protiv Jugoslavije kao zaverenici i zločinci koji su imali za cilj da sruše posleratno uređenje sveta i uspostave svetski diktat SAD uz korišćenje vojne snage NATO-a.

5. Da se predloži pravobranilačkim organima država koje ulaze u UN da u skladu s procedurom, predviđenom odgovarajućim nacionalnim krivično- proceduralnim zakonodavstvom, da se podignu krivični postupci prema navedenim licima zbog elemenata genocida protiv srpskog i drugih naroda Jugoslavije i međunarodne zločine koji su utvrđeni u toku zasedanja ovog Suda.

6. Da se zahteva od zemalja članova NATO-a da nadoknade ekonomsku i moralnu štetu, štetu nanetu kulturnim i istorijskim spomenicima, obrazovnim i naučnim ustanovama, koje su nanesene ratnom agresijom narodima SRJ, u roku koji obezbeđuje najbrže obnavljanje onoga što je porušeno i oslobađanje naroda Evrope od tehnogene katastrofe kao posledice ratne agresije bloka NATO protiv Savezne Republike Jugoslavije.

8. Sud odbacuje kao neosnovane optužbe protiv SRJ i njenog rukovodstva za etnička čišćenja na Kosovu i Metohiji i kvalifikuje ih kao izmišljotine.

9. Sud naročito ističe izbegavanje Haškog međunarodnog suda o bivšoj Jugoslaviji od svoje direktne obaveze da pozove na odgovornost navedene međunarodne zločince iz bloka NATO i njihove pomagače u vezi s učinjenim aktima oružane agresije čudovišnog nasilja nad mirnim stanovništvom SRJ i grubog kršenja mnogobrojnih principa i normi međunarodnog prava.

10. Sud ističe čudnu poziciju sistema organa UN (pre svega Komisije za ljudska prava), OEBS-a koji se bave problemima zaštite ljudskih prava, i Saveta Evrope, koji su ignorisali masovne žrtve i nasilje NATO-a nad mirnim stanovništvom SRJ. To je naročito u suprotnosti s njihovom aktivnošću za zaštitu terorističkih banditskih formacija u Čečeniji (Rusija). Ispostavlja se da su navedeni organi saradnici ranije nabrojanih međunarodnih zločinaca i terorista, jednostavnije rečeno - da su im potčinjeni. Za mir je to opasno!

11. Sud, takođe, ukazuje na opasnu poziciju Evropskog saveza u svojstvu direktnog saučesnika NATO-a što je našlo svoj izraz kako u konkretnoj politici tog Saveza, tako i u postavljanju na dužnost državnog sekretara Saveza za međunarodne poslove okorelog zločinca i teroriste H. Solane.

12. Sud skreće pažnju na to da i posle 10. juna 1999. godine SAD i zemlje NATO-a nastavljaju svoju protivpravnu delatnost u odnosu na Saveznu Republiku Jugoslaviju prikrivajući je ovog puta mirotvornom misijom UN i smatra da je ta delatnost zločinačka.

Predsednik Suda
M. N. Kuznjecov

Zamenik predsednika
B. S. Krivčikova

Članovi Suda
Krista Andres
V. A. Ačalov
P. I. Giorgadže
J. D. Iljin
Barbara Kriger
Hasan Muhamad
Volfgang Rihter
V. I. Romaščenko
V. I. Sevastjanov
Silvano de la Roza
Jole Stanišić
O. D. Platonov